Bojowie, 1/8 statera, (ok. I w. pne); Aw: Gładka wypukłość; Rw: Trzy łukowate żeberka, skierowane wypukłością ku środku monety, od dwu z nich wychodzące po dwa równoległe żeberka, całość pokryta drobnymi zgrubieniami; Paulsen 707–710 (rewers), Rudnicki WN 2009(2), ryc. 1; złoto, 9.5 mm, 0.82 g; piękny i rzadki typ monety.
Pierwotne siedziby Bojów, etnicznego odłamu Celtów, znajdowały się najprawdopodobniej pomiędzy Renem, Menem i Dunajem. Ich nazwę możemy przetłumaczyć, w zależności od dialektu, jako „wojownicy” lub „posiadacze bydła”.
Naciskani przez liczne i niezwykle agresywne ludy germańskie zawędrowali na tereny dzisiejszych Czech i Moraw a później na Śląsk.
Starożytne źródła pisane odnotowały na naszych ziemiach złożoną z wielu plemion celtyckich, swoistą strukturę polityczną – Związek Lugijski. Tej politycznej organizacji przypisuje się monety celtyckie bite na ziemiach polskich.
Mennictwo Bojów rozwinęło się w połowie III w. pne i miało związek z wpływami macedońskimi, skąd zapożyczono ideę i formę.
Początkowo wiernie naśladowano greckie monety, co miało prawdopodobnie związek z wypłacaniem żołdu celtyckim wojownikom za służbę najemniczą. Z czasem jednak, na przestrzeni wieków, stylistyka znacznie odbiegła od pierwowzorów greckich, ulegając daleko posuniętej barbaryzacji. Przejawiało się to na przykład w zniekształcaniu wizerunków czy w doborze przedstawień. Wszystko to spowodowało, że powstał styl charakterystyczny dla Celtów, łatwo rozpoznawalny dla badaczy i kolekcjonerów.
Ostatnio oglądane
Zaloguj się aby zobaczyć listę pozycji
Ulubione
Zaloguj się aby zobaczyć listę pozycji